Net genoeg doen op het werk: het is een trend. Voor werkgevers is het een signaal dat ze kritischer naar hun beleid moeten kijken, vindt AMS Professor Ans De Vos. Hieronder vind je haar open brief aan werkgevers die verscheen als opiniestuk in De Standaard.
Als er één iets is wat me opvalt aan de grote aandacht voor ‘quiet quitting’ is het wel dat werk blijkbaar niemand onberoerd laat. Opmerkelijk, zoveel aandacht voor een term die viraal is gegaan via TikTok, maar – zo blijkt ook uit alle duidingen en getuigenissen – die eigenlijk helemaal niet helder is. Vooral niet of het nu iets is dat je als werknemer doet uit onvrede, “ik word toch niet gewaardeerd, zeker niet voor alles wat ik extra doe” of vanuit een positieve insteek: focus op de essentie van wat er toe doet in je job.
Toch straf, vind ik dan, dat het weinig reactie van werkgevers oproept. Quiet quitting? Liggen werkgevers er wakker van? “Als we al eens voldoende mensen zouden vinden… en het echte verloop wat konden tegengaan… aandacht voor quiet quitting, dat kunnen we er nu niet bijnemen…” want ja, u weet wel, die arbeidsmarkt ‘die in brand staat’, met een ‘war for talent’ als gevolg.
Beste werkgever, ik denk dat er heel goede redenen zijn om niet zozeer de term maar het fenomeen waarover het gaat eens verder onder de loep te nemen. Hoe zit het met de betrokkenheid in uw organisatie? Hoe verhouden mensen zich tot hun werk, op het spectrum van ‘totale onverschilligheid’ over ‘gezonde betrokkenheid’ tot ‘overcommitment’. Of ook: van bore-out tot burn-out? Heb je er een idee van? En wat dit betekent, voor de mensen zelf en voor je organisatie? En hoe komt het, als je daar eigenlijk geen idee van hebt? Geen tijd voor dialoog? De olifant in de kamer?
Het zou me erg benieuwen te weten op hoeveel werkplekken het debat in de media ook rond de lunchtafel wordt besproken – of op het wekelijkse Teams team moment. Of lopen werknemers, leidinggevenden en HR-managers op het werk behendig om die olifant heen?
"Quiet quitting gaat in essentie over ‘het contract in ons hoofd’ waarbij medewerkers psychologisch afstand nemen van hun werk; ze brengen mentaal en emotioneel hun eigen engagement in balans met wat ze ervoor terugkrijgen."
Quiet quitting gaat in essentie over ‘het contract in ons hoofd’ waarbij medewerkers psychologisch afstand nemen van hun werk; ze brengen mentaal en emotioneel hun eigen engagement in balans met wat ze ervoor terugkrijgen. En daar hebben ze misschien wel goede redenen voor. Als het arbeidscontract gaat over ‘loon naar werken’ dan is het maar logisch dat je dat werken in balans brengt met het loon. Maar het psychologisch contract is veel ruimer, het omvat alles wat dat werken zinvol maakt, niet over de euro’s in ruil voor werkuren. Het gaat over waardering, gezien worden, leerkansen, sociale verbinding… Net zoals werken meer dan uren afkloppen is, maar ook gaat over collega’s helpen, oplossingsgericht denken, flexibiliteit, … Hoe zit het met die balans in uw organisatie? Hoeveel meer verwacht je van werknemers dan dat ze louter hun uren presteren? En wat staat daar tegenover, behalve loon? Of ben je als werkgever, misschien ongewild – die brandende arbeidsmarkt en zo hé – eigenlijk ook geëvolueerd naar ‘focus op de essentie,’ namelijk zorgen dat de lonen uitbetaald worden? En ben je in zie zin eigenlijk een ‘quiet dismisser’?
Beste werkgever en werknemer – jullie zitten samen in een arbeidsrelatie: misschien tijd om het er onderling over te hebben over wat dat inhoudt? Opdat werk, als belangrijk onderdeel van ons leven, en niet als middel of als doel, terug iets wordt dat ook bespreekbaar wordt op de werkplek zelf.
---
Deze open brief vormde de basis voor het opiniestuk dat verscheen in De Standaard.
